In mijn praktijk kom ik het veel tegen: Je hebt een wens, verlangen, behoefte, gemis of irritatie, of wat voor gevoel dan ook en ‘de ander’ moet dat begrijpen…

Jouw collega is al een tijd afwezig door ziekte en jij hebt haar werk tijdelijk overgenomen, maar voelt geen enkel begrip hiervoor. Het is niet bij te benen…

Je mist jouw overleden moeder nog steeds, als is ze er al een tijd niet meer, maar ‘men’ gaat er vanuit, dat je er wel weer overheen bent!

Je bent stiefmoeder en jouw partner moet begrijpen hoe pittig het voor jou is om ook aandacht te geven aan zijn kinderen. Het lijkt wel alsof hij het vanzelfsprekend vindt, dat jij ’s morgens ook boterhammen smeert voor zijn kind!

Begin bij jezelf!

Het begint bij jezelf. Waar wil je begrip voor? Meestal zit dit in gezien of gehoord worden: erkenning.

Op de werkvloer: de erkenning en dankbaarheid voor wat je extra doet en wellicht compensatie op een ander vlak.

In het geval van het gemis van je moeder: erkenning en ruimte voor gemis en rouw, ongeacht hoe lang het al geleden is.

En in het geval van stiefmoeder: erkenning en dankbaarheid voor wat je doet voor een kind, dat niet van jou is en wat nooit vanzelfsprekend is.

Mijn ontnuchterende antwoord en opvatting is dat je het begrip niet gaat krijgen. Niet vanzelf en ook niet in de mate die je wenst. ‘De ander’ weet, ervaart en voelt namelijk nooit precies wat jij weet, ervaart en voelt. Als je behoefte hebt aan begrip, zul je hier dus zelf iets in moeten doen!

Vervang begrip voor respect en erkenning

Laat het verkrijgen van begrip los. Het is een illusie, mijns inziens! In plaats van begrip verkrijgen mag je wel gaan voor gezien en gehoord worden: respect en erkenning.

In werksituaties is begrip lastig haalbaar, omdat het vaak onzichtbaar/niet duidelijk is hoe zwaar je belast bent. Hier zal je zelf aan de bel moeten trekken bij jouw leidinggevende en aangeven hoe (over-)belast je bent geraakt om erkenning te krijgen en/of compensatie te vragen in salaris, vrije tijd of afstoten van bepaalde taken, of wat dan ook.

Bij rouw neemt na een tijd, in jouw omgeving, het bewustzijn op het gemis af. Zo gaat dat. Daar waar je er zelf tegen aanloopt, zoals bij een zwangerschap, zul je het zelf moeten benoemen, neer moeten zetten, door je erover uit te spreken.

Voor stiefmoeder betekent dit, dat als ze zich te veel irriteert bij het vullen van de broodtrommel van stiefzoon, dat ze zich moet uitspreken naar haar partner. Ze mag hem er bewust van maken dat dit geen vanzelfsprekendheid is. Dat wat ze doet voor zijn zoon, uit liefde is voor hem/haar partner en wel zijn dankbaarheid of erkenning nodig heeft. Hij zal dit wellicht niet begrijpen, maar respect/waardering/erkenning voor wat ze doet, mag ze wel verwachten!

Verbindend communiceren

Hoe krijg je nu erkenning voor (de reden van) jouw irritatie, hoe verkrijg je respect voor jouw wens, verlangen, behoefte, gemis, waarde, … ? Neem er verantwoordelijkheid voor en spreek je uit! Hoe je dit, met succes, kunt doen, lees je in mijn artikel over verbindend communiceren of bespreken en oefenen we in een coachsessie. Welkom (terug) bij Hultzer Coaching!